ای خداوند یکی یار جفاکارش ده


دلبری عشوه ده سرکش خون خوارش ده

تا بداند که شب ما به چه سان می گذرد


غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده

چند روزی جهت تجربه بیمارش کن


با طبیبی دغلی پیشه سر و کارش ده

ببرش سوی بیابان و کن او را تشنه


یک سقایی حجری سینه سبکسارش ده

گمرهش کن که ره راست نداند سوی شهر


پس قلاوز کژ بیهده رفتارش ده

عالم از سرکشی آن مه سرگشته شدند


مدتی گردش این گنبد دوارش ده

کو صیادی که همی کرد دل ما را پار


زو ببر سنگ دلی و دل پیرارش ده

منکر پار شده ست او که مرا یاد نماند


ببر انکار از او و دم اقرارش ده

گفتم آخر به نشانی که به دربان گفتی


که فلانی چو بیاید بر ما بارش ده

گفت آمد که مرا خواجه ز بالا گیرد


رو بجو همچو خودی ابله و آچارش ده

بس کن ای ساقی و کس را چو رهی مست مکن


ور کنی مست بدین حد ره هموارش ده